Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής συνοδεύεται πάντα με χαμόγελα και πικρίες, ανησυχία και αγωνία. Είναι σίγουρο ότι όσον αφορά στους επιτυχόντες, οι οποίοι, με τυπικούς όρους, περιλαμβάνουν και το μεγαλύτερο τμήμα των υποψηφίων (7 στους 10 εκ των φετινών υποψηφίων παίρνουν το εισιτήριο για τα ΑΕΙ) τα παραπάνω αισθήματα συνυπάρχουν. Κι αν τα χαμόγελα κρατούν αρκετές μέρες για αυτούς τους λίγους που πέτυχαν στην πρώτη τους επιλογή (περίπου το 10% των επιτυχόντων) για όλους τους άλλους τα χαμόγελα της επιτυχίας μπερδεύονται ευθύς εξαρχής με πικρίες, ανησυχίες και αγωνίες. Πικρίες γιατί τελικά δεν κατάφεραν να πετύχουν την είσοδό τους στη σχολή της αρεσκείας τους και αγωνία και ανησυχία γιατί πέτυχαν την είσοδό τους σε σχολή εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας γεγονός που γνωρίζουν καλά ότι σημαίνει υψηλό οικογενειακό κόστος καθώς η φοιτητική μέριμνα είναι σχεδόν ανύπαρκτη; Και πως θα τα βγάλει πέρα η οικογένεια ανέργων ή χαμηλά αμειβόμενων με ένα παραπάνω, διόλου ευκαταφρόνητο έξοδο; Και τι θα κάνει το παιδί όταν πάρει το πτυχίο του που η ανεργία θερίζει;
