Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Οι μόνιμοι διορισμοί είναι το πεδίο άσκησης του πολιτικού ψεύδους και της αγυρτείας όλων των Υπουργών Παιδείας της μνημονιακής εποχής με τους υπουργούς παιδείας της αριστεροδεξιάς συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να έχουν τα πρωτεία. Προσπαθούσαν με τις απατηλές υποσχέσεις να κερδίσουν χρόνο και να χορτάσουν με ελπίδες το ρημαγμένο εκπαιδευτικό σώμα, ενώ ταυτόχρονα με «κοπτοραπτική» μείωναν τις ανάγκες σε εκπαιδευτικό προσωπικό συρρικνώνοντας τις δομές της δημόσιας εκπαίδευσης, όπως καταργήσεις σχολείων, τμημάτων και επιδεινώνοντας δραματικά τις συνθήκες της εκπαιδευτικής διαδικασίας θυμίζοντας τις δεκαετίες του 1960 και 1970 Ήταν μια επικοινωνιακή πολιτική, ένας χειρισμός την ίδια ώρα που έμπαιναν σε λειτουργία αλλεπάλληλοι «κόφτες» στις θέσεις εκπαιδευτικών με αποτέλεσμα τους μηδενικούς διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών. τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων σε ΕΠΑΛ και ΓΕΛ, την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα (25άρια-28άρια), τις αλλαγές στα ωρολόγια προγράμματα και στα ολοήμερα κλπ. Την ίδια ακριβώς πολιτική υπηρετεί και η περίφημη πρόταση για το «Νέο Σχολείο». Λιγότερο σχολείο – φτωχότερο σχολείο, για λιγότερους μαθητές και με λιγότερους εκπαιδευτικούς.