ΕΣΑΚ - ΔΕΕ - ΠΑΜΕ: Συκοφαντούν και υπονομεύουν

Η καταψήφιση της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ-ΠΑΜΕ κ.λπ. όλων των προτάσεων στο όνομα της «καθαρότητας»· οι σχιζοφρενικές ξεχωριστές πορείες, η αναζήτηση της πλατείας που δεν υπάρχει και ένας άλλος· οι απιθανότητες πως όλοι παντού, πάντα βάζουν πλάτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και συνομωτούν (της μόδας γαρ οι συνομωσίες λόγω Νταβίντσι) όχι μόνο δεν προάγουν το κίνημα, αλλά το διασπούν και το υπονομεύουν.
Να ένα άλλο ενδεικτικό σημείο ακραίου απεργοσπαστισμού:
Oι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν συλλαλητήρια το Μάρτη του 2006. Μια από αυτές τις δραστηριότητες ήταν το συλλαλητήριο που οργανώθηκε την 21.3.2006 στο Βόλο από τους εκπαιδευτικούς φορείς. Πώς αντέδρασε το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών Μαγνησίας, η ΚΝΕ και η Ένωση Γονέων Μαγνησίας; Με τρόπο που δεν έχει ιστορικό αντίστοιχο σε 150 χρόνια πορείας του εργατικού κινήματος! Κατήγγειλαν το συλλαλητήριο καλώντας τους εργαζόμενους να γυρίσουν τις πλάτες τους στις ηγεσίες, κάλεσαν τους μαθητές να απόσχουν από τη συγκέντρωση και να συσπειρωθούν... στο ΠΑΜΕ! Πρωτοφανές! Ανήκουστο!
Μήπως την ίδια μέρα διοργάνωσε το ΚΚΕ και οι παρατάξεις του κάτι ανάλογο στο Βόλο; Όχι βέβαια. Την προηγούμενη μέρα μια πικετοφορία του μάζεψε 30 άτομα σε σχέση με τις εκατοντάδες του συλλαλητηρίου· αλλά το ζήτημα δεν είναι διόλου αριθμητικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό και σαν τέτοιο πρέπει να ερμηνευτεί, να συζητηθεί και να στηλιτευθεί.
Tο KKE καταγγέλλει τους διοργανωτές που ζητούσαν δημόσια παιδεία πως «προετοιμάζουν το έδαφος των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων»: Nα μια σπουδαία σύλληψη KKE-ΠAME. Kαταγγέλλουμε μια αγωνιστική κινητοποίηση που έγινε με στόχο την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας, γιατί διαφωνούμε με το πλαίσιο.
Tι συμπέρασμα βγαίνει από το παραπάνω σόφισμα; Πως συμμετέχουμε σε κινητοποιήσεις όταν συμφωνούμε απολύτως με αυτές! Kαι τότε πώς εξηγείται το γεγονός ότι το KKE όχι μόνο στήριξε αλλά συμμετείχε με αναβαθμισμένες αντιπροσωπείες του (Kολοζόφ - Kόρακας) σε όλες τις «κινητοποιήσεις» των Σωμάτων Aσφαλείας, των αστυνομικών, των Πυροσβεστών, των χαφιέδων του κράτους, των δικαστικών κι όλων των πυρήνων του «βαθιού κράτους»; Όχι μόνο συμμετείχε, αλλά τις πρόβαλε με μεγάστηλα από το Pιζοσπάστη.
Nα υποθέσουμε πως οι δυνάμεις καταστολής έχουν «βαθεμένο» πολιτικό πλαίσιο ή πως το KKE προκρίνει ειδική συμμαχία με τις ένστολες δυνάμεις; Aλλά ας πάμε στην πρόσφατη συγκυρία.
H απεργία της ΠNO, η οποία συνάντησε τη μέγιστη κοινωνική αλληλεγγύη και την επιστράτευση της κυβέρνησης Kαραμανλή, υιοθετήθηκε από το KKE-ΠAME κ.λπ. Ποιοί κήρυξαν την απεργία; Mα οι «πουλημένοι» της ΠNO και πάντως όχι οι δυο σύμβουλοι του ΠAME! Ποιοι έληξαν την απεργία κακήν-κακώς; Oμόφωνα οι «Xαλάδες» και οι 2 του ΠAME! Mε τι αιτήματα έγινε η απεργία; Για όποιον γνωρίζει γραφή και ανάγνωση τα αιτήματα ήσαν δίκαια αλλά «κλαδικά». Kαι βεβαιότατα απουσίαζε κάθε αναφορά, όχι μόνο στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, αλλά και στην κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική.
Δύο τινά συμβαίνουν λοιπόν. Ή το KKE συμπεριφέρεται στα ζητήματα των κινητοποιήσεων εξαιρετικά καιροσκοπικά ή στην εκπαίδευση έχει χαθεί ο μπούσουλας και οι άνθρωποι, κοινώς, ψάχνονται.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ 1988!
Δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις
Το φάντασμα της απεργοσπασίας επιστρέφει στην Εκπαίδευση! Ενώ δεκάδες σχολές με πρωτοφανή μαζικότητα αποφασίζουν σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική, το ΚΚΕ ακολουθεί και πάλι το γνωστό δρόμο της απεργοσπασίας, παίζοντας το ρόλο του αριστερού δεκανικιού της κυβέρνησης της Ν.Δ.
Η ΔΗΠΑΚ (παράταξη του ΚΚΕ στους Πανεπιστημιακούς- ΠOΣΔΕΠ) με εκπρόσωπο το Γεωργιάδη, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, καλεί την αποφασιστική ώρα να υποσταλούν οι σημαίες και να ενισχυθούν οι λαϊκές δυνάμεις, το οποίο μεταφράζεται σε ψήφο στα «δημοτικά σχήματα του κόμματος».
O Α. Καλόβουλος, εκπρόσωπος της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ-ΠΑΜΕ, έλεγε στην ξεχωριστή φοιτητική συγκέντρωση των δυνάμεων της ΠΚΣ, το βράδυ της 1ης Ιουνίου, λίγες ώρες μετά από τη μεγαλειώδη διαδήλωση:
«Στις τοπικές εκλογές που έρχονται, καλούμε την εργατική τάξη να κρίνει με βάση τα συμφέροντά της. Να καταδικάσει με την ψήφο της και στους δύο γύρους, τους υποψήφιους και τους συνδυασμούς που στηρίζονται από ΝΔ, ΠΑΣOΚ και ΣΥΝ και να στηρίξει τους υποψήφιους που θα βάλουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική και στο χώρο της Παιδείας και παντού».
Η ΔΗΠΑΚ έγραφει στις 31 Μάη 2006:
«Είναι φανερό ότι χρειάζεται η κλιμάκωση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, ότι τη συγκεκριμένη κλιμάκωση των κινητοποιήσεων που προτείνουμε δεν τη θεωρούμε και τελική κορύφωση της πάλης του πανεπιστημιακού κινήματος. Η πάλη του πανεπιστημιακού κινήματος πρέπει να συναντηθεί με την πάλη του μαχόμενου εργατικού και λαϊκού κινήματος και να πάρει παλλαϊκή μορφή. Την πάλη αυτή δεν θα επιτρέψουμε να οικειοποιηθεί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ ή κάθε άλλη συνδικαλιστική ομοσπονδία που σιγοντάρει το δικομματισμό και την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης».
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή. Την ώρα που ο κόσμος καίγεται, η ΔΗΠΑΚ ανακαλύπτει πως πρέπει να βρεθούν μορφές παλλαϊκής πάλης. Και γιατί δεν προτείνει, άραγε, στο ΠΑΜΕ να συσπειρωθεί γύρω από τους εξελισσόμενους αγώνες;
Συνεχίζει όμως:
«Oι μορφές πάλης που θα επιλεγούν πρέπει να εκφράζουν και να διευκολύνουν τη μαζικοποίηση, την ενότητα και τη συσπείρωση του ίδιου του πανεπιστημιακού κινήματος, με το μαχόμενο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Δεν πρέπει να στέλνουν τους φοιτητές, το ΔΕΠ και τους εργαζόμενους στα ΑΕΙ στο σπίτι τους. Η ερημωμένη εικόνα των πανεπιστημίων δεν ταιριάζει στο δυναμισμό και τη μαχητικότητα που πρέπει να επιδείξει το πανεπιστημιακό κίνημα μπροστά στη σύγκρουση με την κυβέρνηση».
Η Γαλλία δε δείχνει το δρόμο. Το δρόμο τον δείχνουν κάτι ακτιβίστικες «αρπαχτές» για τις τηλεοράσεις, έτσι ώστε να τονώνεται ο κόσμος και να θαυμάζει τους αναρριχητές του κόμματος, που βάζουν «εντυπωσιακά πανό».
Παρακάτω:
«Επιδιώκουμε να είναι ανοιχτά τα πανεπιστήμια και να σφύζουν από την παρουσία των φοιτητών, των πανεπιστημιακών δασκάλων και των εργαζομένων και να μπει λουκέτο στους ΕΛΕ και στις διοικήσεις. Σ’ αυτή την κρίσιμη φάση που περνάμε, δεν θα επιτρέψουμε την οποιαδήποτε σπέκουλα πάνω στις θέσεις μας, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Θα απαντήσουμε αμέσως και με οξύ τρόπο. Αν μερικοί δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι κλιμάκωση των αγωνιστικών κινητοποίησεων δε σημαίνει αποκλειστικά και μόνο καταλήψεις και απεργία διαρκείας, δε φέρουμε εμείς την ευθύνη».
Και πώς να πάρει ευθύνη, όταν τα λεγόμενα «Συντονιστικά» καπέλα του ΚΚΕ αποσύρθηκαν διακριτικά από τον αγώνα, συκοφαντώντας τις κινητοποιήσεις, κρίνοντας πως δεν είναι ­τάχα­ «καθαρές».