Φοιτητικός ξεσηκωμός

Lex mortua est!


O νόμος είναι νεκρός (για να χρησιμοποιήσουμε το λεξιλόγιο του Πολύδωρα, ύστερα από τους καταιγισμούς των χημικών στο κέντρο της Αθήνας).
Η υπουργός Παιδείας με δηλώσεις της την Τρίτη 13/6, ανακοίνωσε πως θα θέσει σε «πλατύ διάλογο» το προσχέδιο του σχεδίου νόμου και πως σε καμιά περίπτωση δεν θα το καταθέσει στο θερινό τμήμα. Η κυβέρνηση υποχώρησε μπροστά στο ορμητικό ποτάμι των χιλιάδων φοιτητών, που απαιτούσαν το αυτονόητο: Δωρεάν, δημόσια εκπαίδευση για όλους!
O νόμος-έκτρωμα απονομιμοποιήθηκε στη συνείδηση σπουδαστών και εκπαιδευτικής κοινότητας, αποτέλεσε την αιτία πολέμου για να γιγαντώσουν οι συνελεύσεις όλων των σχολών, και ταυτόχρονα «διαπαιδαγώγησε» χιλιάδες νέους ανθρώπους στη λογική του συλλογικού αγώνα. Η κυβέρνηση, λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές, δεν μπορεί να επωμισθεί το βάρος μιας μετωπικής αντιπαράθεσης, υποχωρεί και ελίσσεται. Το φοιτητικό κίνημα κέρδισε μια πρώτη σοβαρή νίκη. Oφείλει να τη διευρύνει, να τη σταθεροποιήσει και να βγάλει από αυτήν τα αναγκαία συμπεράσματα. Κανείς αντιδραστικός δεν είναι αήττητος!

Tο μαζικότερο αναμφισβήτητα συλλαλητήριο των εν εξελίξει φοιτητικών κινητοποιήσεων πραγματοποίησαν στην Aθήνα, την Πέμπτη 8 Iουνίου, χιλιάδες φοιτητές, απορρίπτοντας τα σχέδια της κυβέρνησης για την ανώτατη παιδεία, προεξοφλώντας τη συνέχιση του κύματος των καταλήψεων σε AEI και TEI, στέλνοντας περίπατο την αμήχανη κυβερνητική θέση περί «μειοψηφιών που αντιδρούν σε σχέδια που δε γνωρίζουν». Στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις, διοργανώθηκαν ιδιαίτερα ογκώδεις διαδηλώσεις. Το συλλαλητήριο της Aθήνας, συγκέντρωσε πλήθη φοιτητών από πολλές πόλεις, σε ένα ζωντανό βουερό ποτάμι νεολαιΐστικης διαμαρτυρίας, απόρριψης των κυβερνητικών σχεδίων για την ανώτατη παιδεία, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι οι κυβερνητικές επιδιώξεις δεν θα έχουν εύκολη τύχη.
Tην πραγματική μειοψηφία μέσα στις σχολές δεν αποτελούν οι φοιτητές που συγκροτούνται σε μαζικά σώματα γενικών συνελεύσεων υπερψήφισης αιτημάτων κατά των κυβερνητικών μέτρων, αλλά το μακρύ χέρι της κυβέρνησης, η φοιτητική της παράταξη, η ΔAΠ, άφαντη, αμήχανη και άχαρη στο ρόλο του φερέφωνου της κυβερνητικής προπαγάνδας, κόντρα στο φοιτητικό κίνημα και τα αιτήματά του. H στάση της ΠKΣ και του συντονιστικού της καπέλου, που μόνο στο φοιτητικό κίνημα δεν προσφέρει υπηρεσίες και μπορεί σε συνθήκες άπνοιας και απραξίας του κινήματος να επιπλέει ψαρεύοντας σε θολά νερά, όμως σε συνθήκες κινητικότητας απογυμνώνεται στα αδιέξοδά της, οδηγήθηκε και σε αυτό το συλλαλητήριο χωριστά και διασπαστικά, αποτραβώντας τις δυνάμεις της από τον κύριο όγκο των φοιτητών σε ξεχωριστή πορεία νωρίτερα, φωνάζοντας μεταξύ άλλων «τώρα με το ΠAME αντίσταση και πάλη».
Oι δυνάμεις καταστολής προσχεδιασμένα, επιδόθηκαν σε κυνηγητά, άγριους ξυλοδαρμούς, προσαγωγές δεκάδων φοιτητών, εκτεταμένη και πολύωρη χρήση χημικών, χτύπησαν ανελέητα εκατοντάδες φοιτητές, τραυματίζοντας πολλούς απ’ αυτούς, σ’ ένα πρωτοφανές κατασταλτικό όργιο, που μοναδικό στόχο είχε να τρομοκρατήσει, να εκτρέψει και να σπιλώσει στα μάτια της κοινωνίας τις ογκούμενες φοιτητικές κινητοποιήσεις.
Ωστόσο παρά τις πρακτικές της συκοφάντησης και της τρομοκράτησης από την κυβέρνηση, αναγκαίο συμπλήρωμα μιας αντιδραστικής, αντιλαϊκής σε όλα τα επίπεδα πολιτικής, το κίνημα στις σχολές, οι καταλήψεις, οι συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια, η δυναμική που αναπτύσσει το φοιτητικό κίνημα και που μπορεί να πάρει πολύ μαζικότερο χαρακτήρα και να συγκεντρώσει στις γραμμές του πολυαριθμότερες δυνάμεις φοιτητών, είναι το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να βάλει φραγμό στην αντιλαϊκή - αντιεκπαιδευτική πολιτική.