Αντί προλόγου

Έχουμε λόγους να είμαστε αισιόδοξοι!
Με την αισιοδοξία η οποία στηρίζεται στο στέρεο έδαφος της ζωής, αναπνέει από τις ανάσες των δυσαρεστημένων, ψηλαφάει την οργανωμένη διαμαρτυρία, βλέπει πίσω από τα τείχη, πάνω και πέρα από αυτά.
Στην καρδιά της Ευρώπης η σπουδαστική διαμαρτυρία πήρε γοργά αποστάσεις από τον εγκλεισμό στα πανεπιστήμια και το φόβο της συνοδοιπορίας, μίλησε και άκουσε τις δυνάμεις τις εργασίας. Στη χώρα μας, ύστερα από μακρά πορεία σε άνυδρα τοπία, η νεολαία των ΑΕΙ-ΤΕΙ έγραψε τη δική της σελίδα και ανάγκασε τους μινιστέρους και τους μάγιστρους να πισωπατήσουν φοβισμένοι. Η κοινωνική συναίνεση και η χρόνια οξείδωση των γραφειοκρατών και των σοσιαλρεφορμιστών, συγκρούστηκε με τις βαθιές αγωνιστικές απαιτήσεις των νέων ανθρώπων. O ευέλικτος άνθρωπος μπορεί να είναι καλό μυθιστορηματικό υλικό, ωστόσο είναι ένα δυσκολοχώνευτο ποτό και ντεκόρ στα παραμυθικά πλούτη των αφεντικών.

Έχουμε λόγους να είμαστε αισιόδοξοι!
Στη Λατινική Αμερική, όχι χωρίς παλινωδίες και σκαμπανεβάσματα, οι παλιές αποικιοκρατούμενες αυλές βγάζουν γλώσσα στην Oυάσιγκτον και στις πολυεθνικές εταιρείες, εθνικοποιούν τον πλούτο τους, σαρκάζουν τους επεκτατιστές, δημιουργούν συμμαχίες, κινητοποιούν τον κόσμο, επαγρυπνούν.
Ακόμα κι αν κάποιος έχει πολλές αμφιβολίες για το πείραμα της Λατινικής Αμερικής, εντούτοις δεν μπορεί παρά να συνεργήσει έτσι ώστε, οι χώρες του Μπολιβάρ, του Σαντίνο, του Νερούδα, των χιλιάδων δολοφονημένων στο Σαντιάγκο, στη Λίμα, στη Λαπάζ, οι χώρες των Φαβέλας, ν’ αντισταθούν όσο γίνεται καλύτερα στους σύγχρονους κονκισταδόρες.

Έχουμε λόγους να είμαστε αισιόδοξοι!
Στη Μέση Ανατολή τα τανκς των Αγγλοαμερικάνων κόλλησαν στην έρημο, οι Ισπανοί αποχώρησαν, οι Ιταλοί φεύγουν. Στο τέλος ο πλανητάρχης θα μείνει μόνος να μετράει τα γεμάτα φέρετρα και οι αναβιωμένες «εθνικές λογικές», με χειρότερους όρους από τη δεκαετία του ’60 αλλά πάντως υπαρκτές ­όπως το Ιράν­ θα βγάζουν τη γλώσσα στην υπερδύναμη. Σε κάθε περίπτωση, η Παλαιστίνη δε θα πρέπει να μείνει μόνη, βορά στα χέρια του Ισραήλ!

Έχουμε λόγους να είμαστε, τέλος, αισιόδοξοι!
Ύστερα από μια πενταετία πέτρινων χρόνων στην εκπαίδευση, ο Γκιούλιβερ δείχνει να κινείται. Έχει προηγηθεί το σαρωτικό κύμα ενάντια στην εργασία, με τους συμβιβασμένους να υπογράφουν διετείς συμβάσεις απραξίας και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες στις ΔΕΚO να κοιτάνει η καθεμιά χωριστά να σώσει το τομάρι της.
Είχε προηγηθεί η πρόθεση κυβέρνησης και ­τρόπος του λέγειν­ αντιπολίτευσης ν’ αναθεωρήσουν το Σύνταγμα, παραδίνοντας τα άγια τοις κυσίν και τα κειμήλια της παιδείας στους «γύφτους» της αγοράς. Ταυτόχρονα, και αφού στην πρωτοδευτεροβάθμια εκπαίδευση είτε δε θέλησαν είτε δεν μπόρεσαν να κρατήσουν στα μετερίζια άγρυπνα τα τουφέκια, η υπουργός έριξε στο τραπέζει το σχέδιο νόμου για την Τεχνική Εκπαίδευση και το σχέδιο νόμου για τα στελέχη. Ακριβώς γιατί ο Μινώταυρος χρειάζεται γιους και κόρες αμόρφωτους/ες και απλήρωτους/ες και τα ιδιωτικά ΙΕΚ να παχύνονται από το πορτοφόλι του φτωχού, που γυρεύει παιδεία και κατάρτιση και ειδίκευση (ναι!) και δουλειά.
Το Υπουργείο Παιδείας διάβασε καλά το βίο και την πολιτεία του ΠΑΣOK. Τα νομοσχέδια για την Παιδεία σκέφτηκε πως πρέπει να ψηφιστούνι το καλοκαίρι και να εφαρμοστούν νύκτωρ, έτσι ώστε να ελαχιστοποιούνται οι αντιδράσεις. “Τυφλοί τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματα ει”, όπως θα έλεγε και ο τραγικός. Ωστόσο, η κυβέρνηση αναγκάζεται σε ελιγμούς και υποχωρήσεις· κανείς αντιδραστικός δεν είναι ανίκητος.
Γιατί η συλλογική γνώση δε σβήνει, παρεκτός με λοβοτομές και το φοιτητικό κίνημα, όπως το εκπαιδευτικό γενικότερα, τρέφεται με εικόνες, με λέξεις, αναβαφτίζεται στις πράξεις του χτες, δεν είναι “όνειρο στο κύμα”.
Ας κρατήσουν, λοιπόν, οι χοροί, ας κάνουμε τη δουλειά μας καλύτερα, κι ας έχουν οι εχθροί το φόβο μας, όπως λέει ο σοφός λαός, που ακόμα διστάζει το μπόι του να σηκώσει...
Η νέα σελίδα που ανοίγει έχει στη σημαία της τους οδοδείκτες των σπουδαστών και της κοινότητας των εκπαιδευτικών. Η τελευταία λέξη ποτέ δε θα ειπωθεί. Θα βιωθεί στους δρόμους του αγώνα.
Έχουμε λόγους να είμαστε αισιόδοξοι!